در میان کارگروه‌های نه‌گانه مجمع کارآفرینان ایران، همواره جای یک صدا خالی حس می‌شد؛ صدایی که از اعماق جاده‌ها، از گلوگاه‌های گمرکی، از بنادر و مرزها و انبارها، از تأخیرها و آسیب‌ها و سردرگمی‌ها به گوش می‌رسید: صدای لجستیک.
این نشست، نشستی شماره صفر بود؛ نه به معنای آغاز رسمی، بلکه به‌سان سپیده‌دمی که نوید یک طلوع را می‌دهد. گفت‌وگوها، بحث‌ها و دغدغه‌هایی که امروز طرح شد، بیش از آن‌که صورت‌بندی نهایی داشته باشد، نشان می‌داد که چقدر جای این کارگروه در دل سازوکارهای مجمع خالی بوده است. لجستیک، حلقه‌ای است که غیبتش در زنجیره تولید، صادرات و حتی نوآوری، بارها احساس شده است.
با این‌حال، در طراحی این کارگروه، یک دغدغه جدی وجود دارد: نباید این جمع، به یکی دیگر از آن انجمن‌های متعدد حوزه لجستیک بدل شود که هرکدام در حاشیه‌ای مشغول‌اند و صدایشان در هیاهوی بوروکراسی و منافع متقاطع گم می‌شود. آن‌چه این کارگروه را متمایز می‌کند، نه فقط تخصص حاضرین، بلکه جایگاه منحصربه‌فرد مجمع در گفت‌وگو با دولت و بنگاه‌های بزرگ کشور است.
هدف، نه ساخت یک انجمن دیگر، بلکه راه‌اندازی یک اتاق فکر فعال، کارآمد و بانفوذ است؛ جایی برای بیان و پیگیری مسائلی که سال‌ها خاک خورده‌اند. از تأثیر مستقیم نوع کالا در فرآیند حمل‌ونقل گرفته تا ناهماهنگی میان گمرک و دستگاه‌های متولی، از معضلات زیرساختی گرفته تا تصمیم‌های جزیره‌ای که زنجیره‌های لجستیکی کشور را پاره‌پاره کرده‌اند.
این کارگروه قرار است میانجی باشد؛ میانجی میان مسئله و راه‌حل، میان کارآفرینان و سیاست‌گذاران، میان تجربه‌های زیسته در بازار و برنامه‌های نانوشته در وزارتخانه‌ها. قرار است جلساتی هدفمند و مسئله‌محور با نهادهایی چون کمیسیون عمران مجلس، گمرک، و دیگر بازیگران کلیدی حوزه حمل‌ونقل برگزار کند؛ با این امید که از دل این نشست‌های تخصصی، راه‌هایی برای عبور از تنگناهای مزمن بیرون بیاید.
نشست مذکور نه فقط یادآور خلأ لجستیک در زنجیره‌های تولید و تجارت بود، بلکه نشانه‌ای از اراده‌ای تازه برای دیدن، گفتن و حل‌کردن مسائل انباشته حمل‌ونقل در کشور است. این، نه تولد یک انجمن دیگر، بلکه آغاز راهی‌ست برای باز کردن گره‌هایی که سال‌ها در سکوت، جریان اقتصاد را کند کرده‌اند.
